Route 66 – Nina Simone

Nina Simone

“Nina Simone komt ’s avonds laat tot de ontdekking dat ze in d’r blote reet met een mes door de hal van een druk hotel heeft lopeb rennen, op zoek naar een slachtoffer.” Gerrit de Bruin kijkt uit over de Middellandse Zee. Hij woont niet ver van de plek waar Nina een jaar geleden overleed. “Ze was ziek. Ze was manisch-depressief. Ze werd de Hogepriesteres van de Soul genoemd omdat het gevoel rechtstreeks naar haar stem en handen leken te vloeien. Maar er waren bijverschijnselen…” Een nette manier om te zeggen dat Nina Simone bij tijd en wijle niet goed bij haar hoofd was. Twee Parijse kinderen vanaf haar balkon met een buks onder vuur nam omdat die haar na zaten te doen in de tuin. Haar eigen zus met een pistool onder vuur nam. De directeur van een Nederlandse platenmaatschappij in Lausanne achterna zat met een mes omdat ze de royalties te laag vond. Uiteindelijk was het de bevriende Gerrit de Bruin die haar naar Nederland haalde toen ze aan de grond zat, en in Nijmegen een appartement voor haar kocht. “En ja hoor, dan kon je mevrouw naar de supermarkt zien fietsen in vol ornaat. Met gifgroene leggings, een rose truitje en daarover de bontmantel die wij voor haar hadden gekocht in München zodat ze als een echte diva de podia kon bestijgen…”

Gerrit nam Nina mee op een 14-daags tochtje langs Alpendorpjes. “Dan namen we het menu touristique van 10 francs, want zij was blut en ik had ook maar een simpel baantje op een reisbureau. Maar ze kende dat nog wel van vroeger, vetrandjes van het vlees. En ze bezwoer me dat ze nog nooit zo heerlijk had gegeten.”

Een jaar geleden overleed Nina Simone in haar villa in Zuid-Frankrijk, waar ze haar laatste jaren sleet op pillen die haar tegen de gekte moesten beschermen, maar in feite haar gevoel dempten en haar ziel op rantsoen zetten. Een triest einde voor de Hogepriesteres van de Soul.

Share This

1 comment

  1. Beer Pijpker

    Wat een mens, wat een gemis. Dank voor deze radioreportages. Nina heft mij altijd geïntrigeerd, wat een energie. Ik zeg misschien iets geks, soms heb ik de indruk dat je bijvoorbeeld zo een bi-polaire stoornis moet hebben om zo boeiend te kunnen zingen.De trilling in haar stem, zo vol leven. En eindelijk zag ik haar dansen, drumsolo, Montreux 1967. Ook een gave. En zo volledig haarzelf, ook al ziet ze tegen optredens op.
    Wat en avontuur om zo een mens zo te mogen ontmoeten.
    Over mijzelf: nu 64 jaar oud, dus op de basisschool voor het eerst kennis gemaakt met haar verschijning. Zwarte mensen waren nog bijzonder. Concurrerend met Beatles, Stones, the Who, John Mayall enz. Wat een rijke muzikale tijd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *