Moskou heeft meer shoppingmalls dan New York, meer casino’s dan Las Vegas en bij de McDonalds worden elke dag meer hamburgers verkocht dan waar ook ter wereld. Kijk, daar houdt de Moskoviet nou van, van een vette hap. Jammer dat je er geen wodka bij kunt bestellen. Als een gewone Moskoviet niet in een stadspark zit te barbecuen
met wodka erbij om de varkens weg te spoelen en bier om de wodka weg te spoelen, dan gaat hij naar een van de vele namaakrestaurants zoals Poeshkin, waar een oud Russisch landhuis midden in de stad is nagebouwd, compleet met drie etages boekenkasten en een rococo-lift met smeedijzer dat zo bewerkt is dat het verroest lijkt. Dan betaalt hij graag 300 euro voor een ouderwetse maaltijd, die geserveerd wordt door een als verstrooide dichter vermomde ober, compleet met rond brilletje. Want Poeshkin was een dichter, en de Rus droomt graag weg in de tijden van weleer, toen dichters nog dichter waren bij het ware leven. En voor de Moskoviet dan in Poeshkin of in het nagebouwde Parijse fin de siecle-restaurant Turandot zijn glas heft brengt hij een toast uit. Hij hoeft niet meer op Stalin te toasten zoals vroeger, toen aan het naburige tafeltje altijd wel een verklikker zat…nu toast hij op de wodka: “Pivo bez vodki – dengi na veter.” Wodka zonder bier is als geld in de wind gooien. Daarna drinkt iedereen
in één keer zijn glas wodka leeg en spoelt het dan weg met flinke teugen bier. Wie een restaurant vernoemd naar een beroemd dichter te smaakvol vindt die kan daarna
altijd terecht in Zona, dat de Zone betekent. Een discotheek waat je onder de glazen dansvloer ratten en muizen ziet krioelen en waar het bedienend personeel verkleed is als kampbewaker. De danstent waar een Goelag Kamp is nagebouwd trekt elke avond 3500 bezoekers. De meesten hebben geen enkel idee wat zo’n strafkamp in de Sovjet-tijd inhield; de naam van Solchenitsyn zegt ze niets. Ze vinden het wel een lekker spannend SM-sfeertje in Zona.
