Poah heet het. Of tegenwoordig Puch. Een klein rustiek dorpje in het Beierse Schwarzwald. Daar gebeurde vele eeuwen geleden iets, waar ze het nu nog steeds over hebben…de dame in de holle lindenboom.
Het is een heerlijke zomermiddag in Poah. Zo’n serene middag waarop je vogels hoort zingen in het Zwarte Woud, met daarnaast alleen het geluid van een verre hond die blaft achter een boerderij. Wat is er zo bijzonder aan Poah? Er staat een kerkje met daarnaast een holle lindeboom, aan het eind van de weg is een smidse, en verder zijn er drie straten met huisjes die je tegenwoordig alleen nog tegenkomt als koekoeksklok. Het bijzondere aan Poah is eigenlijk dat er nooit iets gebeurt. Iedere dag maakt een handjevol dorpelingen weer dezelfde schijnbewegingen van hun simpele bestaantje. De dagelijkse gang naar de bakker en het praatje bij de buurvrouw…als je 1 dag hebt geleefd in Poah heb je ze allemaal geleefd.
In dat dorp komt op een dag een mevrouw het marktplein oprijden, op een ossenkar. Ze draagt een soort rijke kleding die de dorpelingen nog nooit hebben gezien, maar ook de bouw van haar gezicht is anders…ze moet een lange reis hebben gemaakt.
Ze is trouwens niet alleen van buiten het dorp, ze is ook een beetje gestoord. Want ze is hier op het plein gestopt omdat de haan die meerijdt op de kar, voor het eerst heeft gekraaid sinds ze uit haar land is vertrokken. En ze bezweert dat dat God’s teken is dat ze hier zal gaan wonen.
Daar maak je de gemiddelde middeleeuwse dorpeling in het Schwarzwald niet blij mee. Maken ze hun dagelijkse wandeling naar de bakker…zit daar ineens die vrouw in de holle boom naast het kerkje, met haar haan, haar ossen en haar kar vol luxe snuisterijen die ze heeft meegenomen op haar vlucht. Ze blijkt namelijk Edigna te heten en de dochter te zijn van de Franse koning Henri de Eerste.
Haar vader had een man voor haar uitgezocht, maar Edigna zei: “Ik ben al verliefd, op Jezus Christus.” Dat schoot kwa nageslacht niet op, vond de vader, en stond erop dat ze binnen een week zou trouwen met de edelman van zijn keuze. Toen was Edigna halsoverkop gevlucht, en hier zit ze nou.
De eerste reacties zijn vijandig. Maar Edigna blijkt het schoolvoorbeeld van integratie. Eerst wint ze de dorpelingen voor zich door enkele kinderen, die zwaar ziek zien, als door een wonder te genezen. Daarna leert ze de dorpelingen lezen en schrijven, leest hen voor uit de bijbel en staat ze bij met raad en daad bij het verzorgen van hun vee. Uiteindelijk weten ze niet beter in Poah. Daar, in die holle boom, daar woont Edigna, al 35 jaar.
In 1109 overlijdt de vrouw die in al die jaren de moeder van het dorp geworden is. En tot op de dag van vandaag spelen ze elk jaar het Verhaal van Edigna, op het plein, bij de holle lindeboom…ook vanavond weer…
