In de Jaren ‘70 en ‘80 schreef ik voor Muziekkrant Oor, Haagse Post en Playboy. Dat was nadat ik enkele jaren lang de nachtredactie had gedaan bij de regionale krant De Graafschapbode in Doetinchem. Elke avond om 11 uur kwam ik binnen op de redactie en elke nacht redigeerde ik de ingezonden stukjes van correspondenten. Sommigen schreven wel 15 A4’tjes vol over de maandelijkse bijeenkomst van de plattelandsvrouwen Vereniging Gouden Handen. Daar moest ik dan 10 regels van maken. Voor Oor, HP en Panorama specialiseerde ik me in degelijk voorbereide interviews, die soms uren in beslag nemen, en niet zelden werden afgenomen bij de artiest thuis. Leon Verdonschot plaatste van mij tien verhalen in zijn bundel ‘De Beste Muziekverhalen Van 1945 Tot Nu’ en schrijft: “New Journalism kreeg in de Jaren 70 bij niemand zo geslaagd vorm als bij Peter van Bruggen. Niemand staat dan ook zo vaak in deze bloemlezing als Van Bruggen. Zijn ontmoetingen spatten van het papier.”
In 1978 begon ik, naast mijn werk als schrijvend muziekjournalist, een column te maken bij een jongerenprogramma van de KRO, Gort en Watergruwel. In 1981 kreeg ik de kans een eigen programma te gaan maken, als opvolger van Robert ten Brink’s Noenshow. Dat werd al gauw bekend bij het grote publiek als ‘dat radioprogramma met dat kleine guppie Morrison: ‘Het Weeshuis van de Hits’. Lang voor BNN daarmee begon ging het Weeshuis eigen leden werven, betalende tientjesleden. In enkele jaren meldden zich er meer dan 25.000 aan!
Ik heb altijd het liefste radio als illusie gemaakt. Als ik een nieuw radioprogramma verzon, begon ik altijd met een gebouw, waarin alles zich zou afspelen. Alles beter dan een duffe radiostudio. Het enige radioprogramma dat geen fictie was, dat verzon ik samen met Jeanne Kooijmans. Ik weet het nog goed: we zaten op een terras bij de ruïne van Het Valkhof in Nijmegen en we keken van grote hoogte uit over de Maas. Het programma dat we verzonnen ging de Breakfast Club heten en zette letterlijk en figuurlijk de toon voor de vele ochtendprogramma’s die daarna op Radio 2 en 3FM zouden volgen. Van 1992 tot 1997 presenteert ik de Club met Jeanne elke ochtend van 6 tot 9 op 3FM. Heerlijk, in de vroege ochtend van Tilburg (waar ik toen woonde) naar Hilversum rijden, waar in het omroepkwartier die ene studio al verlicht was, en waar mijn collega’s al voorbereidingen aan het treffen waren voor een verse ochtendshow! In juni 1993 sloeg de vlam in de pan toen we voor op de Telegraaf een foto zagen van een branden huis in Solingen en organiseerden we de briefkaartenactie ‘Ik ben woedend!’. Een spontane reactie op een racistische aanslag in het Duitse plaatsje Solingen. Met bussen beladen met postzakken reden we naar de Rijksdag die toen nog in Bonn zetelde, en overhandigden we 1,2 miljoen Nederlandse handtekeningen aan de Duitse regering.
Het was heerlijk om met collega’s als Jeanne de Breakfast Club te maken. Maar het liefste verzon ik toch radioprogramma’s die halve hoorspelen waren en die ik zelf helemaal in elkaar knutselde. Zoals, van 1998 tot 2012, het jaarlijkse zomerprogramma ‘Route du Soleil’ op Radio 2, waarin ik mijn luisteraars meenam op een fictieve busreis door Europa. Het was fantastisch om te maken. De buschauffeur Jan de Boer werd gespeeld door Hans van Rijs, een succesvol regisseur van reclamefilms, die elk jaar weer opnieuw belangeloos honderden losse zinnen insprak zonder ook maar het flauwste benul te hebben van de kontekst waarin die zinnen zouden worden gebruikt. Hetzelfde gold jarenlang voor Astrid de Jong, die Platina speelde, de blonde hostess in de bus. Het was elk jaar weer een heel avontuur om hun zinnen samen te laten vallen met mijn presentaties en er een levendige busreis van te maken. Er waren heel veel luisteraars die werkelijk dachten dat de reizen echt plaatsvonden, en die mij vroegen de redactie te bedanken voor zulke heerlijke radio-uren. Dan ging ik mezelf maar zitten feliciteren, want er bestond helemaal geen redactie. Ik maakte het programma gewoon in m’n eentje, thuis, achter de computer.
De laatste jaren maakte ik op Radio 6 het programma ‘Weekend in Radio City’. Na 15 jaar lang busreizen zond ik nu uit in een hotel te Radiocity. Hier kwamen mijn roots als muziekjournalist weer bovendrijven; ik maakte voor dit programma uitgebreide radioportretten van legendarische soul- en jazzartiesten, die je op deze site kunt terugvinden in de rubriek ‘Route 66’.
In 2013 mocht ik voor mijn radiowerk de Marconi Oeuvre Award in ontvangst nemen. Uit het juryrapport: “Gedurende zijn ruim dertigjarige carrière bij de KRO heeft hij op verschillende zenders op zeer eigen wijze unieke radio gemaakt. Met zijn poëtische teksten, zijn vertrouwde donkerbruine stemgeluid en creatieve montages nam hij vele luisteraars jarenlang mee in zijn eigen fantasiewereld. Peter deed dat bij 3FM, toen nog Hilversum 3 en Radio 3, onder andere met het legendarische “Weeshuis van de Hits”. Samen met Jeanne Kooijmans was Peter vele jaren ’s ochtends te horen in de eerste dagelijkse ochtendshow op Radio 3, in “The Breakfast Club”. En ook de afgelopen jaren op Radio 6 Soul & Jazz bouwde hij in “Weekend in Radio City” met muziek en verhalen zijn eigen universum; een hotel waarin uiteenlopende soul- en jazz-artiesten kwamen overnachten. De jury prijst Van Bruggen voor deze persoonlijke manier van radiomaken, die vele andere makers geïnspireerd heeft.”
