De jongens van de vloedlijn. Met een surfboard rennen ze ‘t water in en temmen elke golf. Of ze zingen er alleen maar over, zoals de Beach Boys!
Het was de revolutie in de populaire muziek. The Beatles hadden de zoetgevooisde liedjes van Pat Boone en de Everly Brothers gemengd met de rock and roll van
Chuck Berry en er een nieuwe muzieksoort van gemaakt, populaire muziek met een extra energieboost, popmuziek! Vergeleken bij die energieke merseybeat
verflauwde de muziek van ideale schoonzonen als Paul Anka, Fabian en Bobby Vee. Ineens waren de liedjes van Connie Francis hopeloos verouderd. De Britten
hadden de Amerikanen overtroefd. Maar het zou niet lang duren voor er een antwoord kwam. Uit Zuid-Californië, de Sunshine State waar het volgens Albert
Hammond nooit regent! …maar als het dan een keer regent, dan valt het met bakken uit de hemel. We hebben het over de Amerikaanse reactie op de beatmuziek uit Engeland. En zoals die beatmuziek geboren werd aan de oevers van de rivier de Mersey in Liverpool, zo ontstond de Amerikaanse popmuziek aan de vloedlijn van de Atlantische Oceaan, in Zuid-Californië, waar lang voor de love-ins, freak-outs, de flower power, de rassenrellen en de psychedelica, waar lang voor dat alles een cultuur was ontstaan van een luxe levensstijl aan de stranden van Malibu, Santa Monica en Hawthorne. Bruinverbrande jongens en meisjes gleden soepel over de golven onder een zonnetje dat 24 uur per dag en 12 maanden per jaar leek te schijnen, in het land waar de snelwegen freeways heten en sprookjes werkelijkheid worden in Disneyland. Beatmuziek van een bandje uit California, zoals aan de andere kant van de oceaan een bandje in Liverpool soortgelijke muziek zat te maken. Het klinkt nu enigszins
bedaagd, maar geloof me, in de jaren 60 vonden onze ouders het zulke wilde muziek, zeker vergeleken met The Ramblers, dat dansavonden verboden werden vanwege de onbeschaafde oerwouddansen die er werden opgevoerd. De Beach Boys begonnen met eenvoudige popmuziek, maar zouden dankzij het genie van Brian Wilson lange tijd gelijke tred kunnen houden met de Beatles qua innovaties in de muziek. Curies genoeg zouden zowel Brian als de Beatles na enkele albums het live-optreden eraan geven, om zich geheel te kunnen wijden aan het opnemen in de studio. Daarbij concurreerde Brian Wilson niet alleen met The Beatles, maar vooral ook met de ietwat getikte maar ook geniale platenproducer Phil Spector, die bekend stond om de muur van geluid die hij op zijn platen creëerde, de wall of sound. Die geluidsmuur was op zich al zo indrukwekkend dat je het bijna niet in de gaten zou hebben, maar Phil Spector werkte in mono. Gewoon, uit principe, omdat alle goeie ouwe muziek altijd in mono was opgenomen.
