Roger Hodgson vraagt me of ik met hem mee eet. In zijn kleedkamer, waar een hutkoffer staat vol bonen, linzen, honing, homeopathische vitaminepilletjes… Hij heeft zelfs zijn eigen butagasstelletje bij zich en pannetjes. Roger’s Vegetarische Schatkist. “Soms denk ik wel eens: wat een verschil toch eigenlijk,” begint hij, terwijl hij sla schoonwast in een pannetje water. “De ene keer zit je aan het strand, bij een vuurtje, met drie of vier vrienden, en als je dan gitaar speelt, in volledige stilte, dan kun je hen hóren luisteren, dan voel je hoe je muziek één wordt met de geluiden van de natuur. En dan hier…hier sta je voor drieduizend mensen te spelen, in een satijnen jasje, onder tientallen lampen, via een monsterlijke grote installatie die het geluid van je gitaar opblaast, die het vals en kunstmatig maakt.” Over enkele minuten zal Roger weer op het podium staan. Samen met Rick. Terwijl in de zaal een oorverdovend applaus klinkt, want iedereen zit op de groep te wachten, schiet Roger in zijn satijnen jasje, en zegt: “Ik ben echt het liefst in het bos. Een natuurlijke omgeving, daar ben ik het gelukkigst, het rustigst.” De zaal is tot een kookpunt aan het raken. Met gescandeerd klappen proberen de duizenden hun favoriete band te dwingen voor hen te verschijnen. Roger zegt: “Weet je wat het mooiste geluid is dat er bestaat? Stilte! Als je de stilte hebt gehoord…heb je alles gehoord.”
(binnenkort in ‘Logeren Bij Lou’)
