Het is een jaar na onze eerste ontmoeting dat Patti Smith en ik samen in een kamertje met gedempt licht aan een ronde tafel zitten. “Ik ken je nog wel,” zegt ze lachend.
Ze heeft haar muts afgezet, waardoor haar zwarte Keith Richards-haar weerbarstig alle kanten op springt. Ik strijk door haar haar en zeg: “Hi Keith!” Patti lacht vertederd. “Verdomd, je weet niet hoe lang het wel niet heeft geduurd voor ik erachter was dat ik een meisje ben. Ik gedroeg me altijd als een jongen. M’n moeder heeft het tegen me moeten zeggen: je bent een meisje! Houd eens op met die slonzige T-shirts en dat worstelen.” Patti vraagt of ik een hond heb en plukt de haren van m’n broek. Soms houdt ze m’n hand even vast, omklemt ze m’n duim met haar hand, en gaat haar praten over in een schemerig fluisteren. “Ik wil graag dat je je zo vrij voelt als ik me hier nu met jou voel.” En dan vertelt ze over een aflevering van Peyton Place waarin iemand zei dat een vrouw als een maagd liep. “God,” zegt ze,”nu weten ze het van mij ook, dat ik nog maagd ben,’ dacht ik bij mezelf. Toen heb ik geprobeerd me aan te leren om te lopen als iemand die het al honderden keren heeft gedaan.”
“Doe ’s voor?” Patti aarzelt niet. Met een ernstige uitdrukking op haar gezicht staat ze op en loopt een stukje door het kamertje. “Zoiets?” Ik knik.
(binnenkort in ‘Logeren Bij Lou’)
