Ik heb een idee. “We zijn dus net je oprijlaan binnengekomen met een van jouw Bentley’s, we stappen uit en nu geef jij ons een rondleiding door je huis.”
Weer die hand op mijn arm. Hij trekt zijn pet recht (want dat was ik vergeten te vertellen: Elton draagt een geruite Engelse arbeiderspet, heeft zijn bakkebaarden laten groeien en alle brillen thuisgelaten) en doet virtueel de voordeur open. “Okay, ik moet je waarschuwen, mijn huis is een soort museum. Je moet maar eens komen kijken.”
“Ik kòm toch kijken. We staan toch in jouw hal nu, Elton?”
“Ja tuurlijk. Is waar ook! Nou, zie je daar op de overloop die Ming-vazen staan, met dat licht dat door de ruitjes komt? Is het niet fantastisch dat ik elke dag door mijn huis kan lopen en van al dat moois kan genieten? Ik raak gefascineerd door mooie dingen. Niet dat ik er plastic hoezen over doe als er visite komt hoor, zo ben ik niet. Het moet natuurlijk wel leefbaar blijven.”
Ik heb medelijden met Elton John zoals hij naast me zit op de bank. Een vriendelijk teddybeertje, maar waarschijnlijk ook een heel eenzaam teddybeertje. Want wat moet je met die Mingvazen, en een eigen bioscoop en zelfs een discotheek-aan-huis als er bijna nooit iemand bij je komt dansen of films komt kijken?
(binnenkort in ‘Logeren Bij Lou’)
