Behoedzaam duw ik de deur van de hotelkamer open. De kamer is leeg. Het regenwater slaat tegen het raam en gutst dan in stromen naar beneden. Op de transistorradio hoor ik de stem van Barend Barendse met zijn verzoekplaatjes. Verder niets. Ook uit de badkamer hoor ik geen geluid. Plotseling voel ik me een indringer in deze kamer, ondanks dat Chris Stein, de vriend van Debbie, me heeft uitgenodigd hier in het Amsterdamse American Hotel langs te komen op hun vrije zondagmiddag. Maar dan…zie ik het heuvellandschap onder de dekens van het tweepersoons bed. Een roerloze groene deken met iemand eronder. Ik klop tweemaal zachtjes ter hoogte van de heup. Er klinkt een licht geïrriteerd gebrom.
“Is daar iemand,” vraag ik zachtjes. Weer gebrom. “Peter is here!”
Ik zak neer op het bed. Chris komt binnenlopen. “Hey, leuk dat je er bent.”
Voor de zekerheid zet ik mijn Uher-recorder aan en leg de microfoon op het bed, ongeveer ter hoogte van haar hoofd. “Ik slaap de hele dag door,” zegt die stem loom van onder de lakens.
“Probeer maar een beetje te praten in je slaap, dan,” adviseer ik vriendelijk. “Bijvoorbeeld over de landen waar jullie zijn geweest en de reizen er naartoe, want wie reizen maakt kan veel verhalen.”
(binnenkort in ‘Logeren Bij Lou’)
