Sting buigt zich voorover, maar kan er net niet bij. “Kun jij me de boter even aangeven?”
Ik loop in de caravan naar het klaptafeltje en kijk in ’t blik campingboter. “Dat zou ik niet doen. Het is olie geworden.”
Popsterren overnachten meestal in vijfsterrenhotels als ze op tournee zijn. Maar dit is een popfestival, 1979 Bilzen, en achter het grote podium staan de caravans op een grasveld. En dan heb je meteen dat vakantiegevoel van vroeger weer terug, ook als je Sting heet. Zeker als collega’s het niet kunnen laten na hun optreden in een korte broek rond te gaan lopen, zoals Joe Cocker.
We kennen elkaar van door de jaren heen, Sting en ik. Te beginnen bij 1977, toen Gordon Sumner, zoals hij eigenlijk heet, met Andy Summers en Stuart Copeland nog optrad in het jeugdhonk in Maasbree, en ze nog wild geknipte zwartgeverfde rattenkoppen hadden, want ja…punk was in! Later moesten ze hun haar blonderen voor een kauwgom-reclamespotje, en toen hebben ze het maar zo gelaten. Ik heb hem zitten doorzagen in een cafeetje naast l’Olympia in Parijs, of dat ska-ritme dat in elk liedje van The Police terugkeerde niet een àl te gemakkelijk opzetje was. In Maastricht zijn we samen zo dronken geworden dat hij me het codewoord van de band gaf, erbij bezwerend: dit weten nu alleen…Stuart, Andy, Gordon en Peter!
‘Swordfish!’
(binnenkort in ‘Logeren Bij Lou’)
