Thuis bij moeder Lula Mae Hardaway, in de riante villa in Hollywood Hills die Stevie voor haar gekocht heeft. Kitsch overal waar je kijkt. Porseleinen beeldjes met gouden randjes. All the trash money can buy. Zelf is ze een oudere zwarte vrouw met het haar opgestoken als de Zangeres Zonder Naam. Ze zit achter de vleugel naast haar zoon voor een aflevering van Superstars & Their Moms. Stevie Wonder giechelt, is verlegen. De rijzige guru-verschijning in kaftans van goudbrokaat is nu weer even een jongetje met zijn haar in een staartje. Lula Mae ziet er onschuldig uit. Gewoon, een trotse moeder. Maar in de jaren 60 hielden ze bij Motown een soort stoelendans als de telefoon ging. Wie overbleef moest opnemen. Want meestal was het Lula Mae met een klein vraagje dat altijd eindigde in een stormvlaag. Het dreigement dat ze Stevie zou erbieden ooit nog een voet over de drempel te zetten in dat rovershol dat Motown heette. En Lula Mae belde iedere dag. Dan moest je altijd zeggen dat je er serieus naar zou kijken en verder vergat je het gesprek. Zijzelf was het een uurtje later ook weer vergeten. Het is aandoenlijk om te zien hoe Stevie weer Little Stevie is geworden. Als ik hem vraag zijn moeder te beschrijven zet hij zijn bril af, doet alsof hij haar bekijkt en zegt dan: “Zij is de liefste moeder van de wereld.”
Geloof je me niet? Heus, ik kan verder kijken dan het verste universum en ik zie mensen tot in hun diepste ziel.
Misschien zie ik jou wel beter dan je jezelf ziet.”
Ik glimlach “Het is een wonder,” zeg ik. “Het is een wonder…Stevie!”
