36! “Arschloch!”roept marktkoopman Massimo ons vriendelijk na. Hij denkt dat we Duitsers zijn en dat het “Hoe gaat het met U” betekent. Heeft een Oosterbuur met gevoel voor humor hem ooit wijsgemaakt. Hij heeft er vast uren op zitten studeren, op dat ene woordje. Hoeveel toeristen zou hij er al mee beledigd hebben? Gelukkig mogen we ons al na enkele minuten tot de vaste vriendenkring van Massimo rekenen. Hij vertelt dat de Amerikanen zijn beste klanten zijn en Israëliers en Fransen de slechtste. En de Nederlanders? Wel kijken, niet kopen!
De markt in Florence is iedere dag open, en ze verkopen er mooie dingen. Naast zijden sjaals bijvoorbeeld ook leren tassen. Niet duur en de beste kwaliteit van Europa. Want de duurste leermerken hebben hun fabrieken hier in de omgeving van Florence. Afpingelen hoort erbij, maar ga niet verder dan 25%, want marktkoopmannen hebben ook hun trots. Zo vertelt mijn goede vriend Massimo me dat een Amerikaanse pas nog een uur heeft staan zaniken over 5 euro. Uiteindelijk weigerde Massimo haar het beeldje te kopen, nee, zelfs niet meer voor de vraagprijs. Ik pas een broek in een boetiek waar de verkoopster uit Letland blijkt te komen. Hij staat je mooi, zegt ze, zo dweperig dat ik er bijna missellijk van wordt. “150 euro, special price for you.” Even later zegt ze dat ze er nog wel wat van af wil doen. Maar het is toch de goeie lengte? Ik twijfel. Dat vindt ze een slecht plan. Niet twijfelen, kopen! “Will you come back tomorrow,” vraagt ze verliefd aan de deur van de winkel. “Dat vraag je ook alleen maar omdat je me die broek wilt verkopen.” “No, come back, even without trousers!”
