Lille. Je houdt je adem in. Hoe is het mogelijk, dat dit allemaal verscholen ligt achter die twee zwarte puntheuvels langs de Autoroute. Een stad met, de buitenwijken meegerekend, 1 miljoen inwoners! Via een prachtige brede Avenue kom je op de Place du General de Gaulle terecht, het plein met daaraan eeuwenoude huizen met prachtige art deco- en vakwerkgevels. Hier vindt je veel terrassen van restaurants, waar ze vooral Vlaamse specialiteiten serveren als Hochepot (hutspot dus), Potjevleesch en Konijn met pruimen. En dan de wonderlijke dingen die ze hier met brood van gisteren doen. Ze noemen het Pain Perdu, en ze bakken het oude brood in een papje van melk, vanillesuiker, eieren en boter.
Achter de markt ligt het mooie station van Lille, met nog zo’n echte ouderwetse stationsstraat vol met gezellige terrassen. Maar vergis je niet, want wandel je een paar meter door, dan sta je ineens in het ultramoderne EuraLille, een futuristisch winkel- en zakencentrum van architecten als de Nederlandse Rem Koolhaas.
Ja, als ik zelf een stad mocht bouwen zou ik Lille bouwen. Met zijn warenhuizen als Printemps, Fnac, Tati, maar ook met dat bakkerswinkeltje waar ze in de etalage ook hun eigen stad gebouwd hebben, met huizen die allemaal zijn gebouwd van chocola.
