Vier pakjes bruine tabak per dag, dat kan geen mens ongestraft wegwerken. Op 9 oktober 1978 overlijdt Jacques Brel in een hospitaal in Parijs. Brel is dood, hoera, kan men ergens op een brugpijler lezen van de autoweg Brussel-Luik, ergens ter hoogte van de taalgrens. Brel heeft zich bij de Vlamingen niet populair gemaakt toen hij het lied Les Flamands zong. Een lied waarin hij ouders aanraadt om hun kinderen niet lastig te vallen met die lelijke Vlaamse taal. Waarin hij zingt: “Vive la Republique, merde a les Flamands!”
En toch…Brel was en bleef een Vlaming. “Ik denk nog altijd Vlaams, ook al komen er dan Franse woorden uit als ik ga praten.” Hij heeft zich er nooit toe laten verleiden om zich door de Franse cultuur te laten adopteren. Overal waar hij kwam stelde hij zich voor als ‘n Vlaamse zanger. En er zijn weinig liedjes met zoveel liefde geschreven als Mijn Vlakke Land. Brel schreef het grappig genoeg met uitzicht op de rotskust van Roquebrune – Cap Martin, aan de Middellandse Zee.
Jacques Brel….hij zong het in het Frans en in het Vlaams. Maar we laten het in Route du Soleil horen in het Vlaams omdat het dan nog platter is….Mijn Vlakke Land.
