Wat is een heilige eigenlijk? Is dat iemand die extra vroom is geweest? Nee, heilig wordt je pas na een oogverblindend leven, zegt de Kerk, nadat God je met bliksemslagen van genade langs het rotsige pad omhoog heeft gejaagd naar de volmaaktheid. Heiligen hebben vaak geen leven gehad om jaloers op te zijn: een lijdensweg is het, waarbij je tijdens je leven bespot wordt en pas na je dood vereerd. Ook het proces van zaligmaking of heiligmaking is op zich geen verheffend proces: Op het Vaticaanse Ministerie van Zaligverklaringen lopen de ambtenaren niet over van spontaan enthousiasme. Eerder zijn ze bezig strenge schema’s in te vullen, een optelsom te maken waarin tenminste langdurige verering, wonderen of martelaarschap moeten voorkomen. Jammer genoeg spreken ook belangen en kerkpolitiek een woordje mee. Hoe zou het anders te verklaren zijn dat er sinds 1978 meer zalig- en heiligverklaringen zijn geweest dan in de hele eeuw die eraan vooraf ging; dat de tamelijk rechtse oprichter van Opus Dei al 17 jaar na zijn dood zalig werd verklaard, nog sneller dan bijvoorbeeld Moeder Theresa! En dat in 1950 alleen een Italiaanse stad als Napels al meer heiligen bezat dan het hele continent Zuid-Amerika, hoewel de kerk daar al 4 eeuwen gevestigd was!
Een van die zeldzame onorthodoxe heiligen is Kateri Tekakwitha, een Indiaanse vrouw die zich als enige van de Mohawk-stam had laten bekeren tot het christendom, ook al had dat vernederingen en bespottingen van haar stamgenoten tot gevolg. Toen het zover ging dat ze voor haar leven moest vrezen vluchtte ze de wildernis in, en liep 300 kilometer tot ze het dorp bereikte waar Indiaanse christenen woonden, in de buurt van Montreal. Omdat er geen klooster stond richtte ze haar leven in als kluizenares en ziekenverzorgster. Lang heeft ze niet geleefd: bij het verplegen van besmettelijke ziektes liep ze een infectie op, waaraan ze op 24-jarige leeftijd bezweek, in 1680.
