Sinds 1987 kan niemand meer zeggen dat er op Urk geen mensen wonen met gevoel voor humor. De kranten staan dan vol van de Odulphus-steen, die ’s middags is gevonden aan de rand van het voormalig eiland. De steen oogt bizonder antiek, met zijn hoekige runeninscriptie…maar enkele dagen na 1 april geven twee Urkers toe dat ze de steen zelf hebben gebakken en in de grond gestopt. Het hele verhaal is nog altijd te vinden op de website die, ook niet zonder enige humor, Urks Fruit heet.
Het zou kunnen dat Odulphus ooit langs Urk gekomen is, op weg naar Friesland, waar hij de mensen wil gaan bekeren waar Bonifatius niet meer aan toegekomen is. En da’s dan nog niet eens zo lang geleden: Bonifatius is vermoord in 754 en Odulphus wordt in 806 pastoor in zijn geboorteplaats, het Brabantse Oirschot, om na een verblijf in het Sint Martinusklooster in Utrecht naar het noorden te trekken.
Daarbij maakt Odulphus niet de fout die Willibrord en Bonifatius eerder maken. Willibrord hakt doodleuk een heel heilig bos bij Heiloo om, en bouwt een kerk op de open plek die ontstaan is; Bonifatius hakt, vanuit eenzelfde arrogantie, een heilige Donar-eik om in Geismar. Daarmee dus wel Friezen diep in de ziel van hun eigen geloof treffend. Die fout maakt Odulphus dus niet. Hij verzamelt een groep geestelijken bij het stadje Stavoren, en vanuit een bescheiden klooster beginnen zij eerst het onderwijs in Friesland op poten te zetten en pas daarna mensen lastig te vallen met geloofskwesties. Uiteindelijk zal Odulphus worden erkend als de Apostel van Friesland, en als hij in 865 op zijn sterfbed overlijdt vult de kamer zich met een zoete geur van bloemen.
Na zo’n leven vol devotie maar arm aan stoere wapenfeiten of wonderen is de verering navenant. In Oirschot is er een kerk naar hem vernoemd, in het Brabantse Best een kerk en een gilde, en in Tilburg heeft het Odulphus Lyceum in 1999 haar 100-jarig bestaan gevierd. En in Urk, waar enkele jaren geleden die grap werd uitgehaald met de Odulphus-steen, hebben ze een nieuwe woonwijk Het Klooster genoemd, als een verwijzing naar het Klooster in Stavoren, waar Urk toen onder viel, in de dagen van Odulphus…
De botten van Odulphus worden eeuwen later door de Vikingen geroofd en tegen veel geld doorverkocht aan de bisschop van Londen. Hij liet de relieken begraven in een plaatsje ten Zuiden van Londen, Evesham. Blijkbaar voelde Odulphus zich daar thuis, want tot tweemaal toe heeft men zijn gebeente willen verhuizen, tevergeefs. Dragers die hem naar een abdij in Winchcombe wilden overbrengen merkten onderweg dat hun last steeds zwaarder werd, loodzwaar, niet te tillen. Toen ze besloten dit maar op te vatten als een teken, en terugliepen naar Evesham, was de kist ineens vederlicht.
