In zijn meesterwerk Demonen/Boze Geesten schrijft Dostojevski over het opkomend communisme in de 19e eeuw: “Als Jezus vandaag terug zou keren op aarde, zou hij opnieuw gekruisigd worden.” En ik denk dat die kans er dik in zit. We zouden hem namelijk niet herkennen. We zouden zeggen: daar heb je weer zo’n sekteleider die durft te beweren dat hij Jezus is. Om nog maar te zwijgen van de buurman. Het was zo’n leuk gezinnetje. Hij was gelukkig getrouwd, tenminste, daar leek het wel op. Maar gisteren heeft hij zijn baan opgezegd, en zijn vrouw en drie dochters achter gelaten. Hij zou voortaan een zwervend bestaan gaan leiden, samen met nog een stuk of 12 idioten die hetzelfde hadden gedaan, achter de Leider aan.
Laten we eerlijk zijn: we zouden allemaal onze mening klaar hebben. Want de maatschappij, dat zijn wij…en daar stapt er niet zomaar eentje uit. Het zal je maar gebeuren, dat je morgen op de trein staat te wachten…en dat er zo’n zalvend typ naar je toe komt, dat je je aktentas nú moet neerzetten en met hem meekomen. Toevallig heb je morgen wel een heel belangrijke vergadering…ze komen langs van het hoofdkantoor…hij had geen ongelukkiger moment kunnen kiezen.
Philippus had ook een belangrijke vergadering. Maar hij liet alles vallen, nam afscheid van zijn vrouw en drie dochters, rende naar zijn vriend Nathanael en zei: “We hebben hem gevonden over wie Mozes en de profeten in de wetten hebben geschreven!” Natanael reageerde zoals we allemaal zouden reageren. Hij wilde hem eerst wel eens zien. Maar toen was ook hij overtuigd en zou ook hij om 5 uur niet meer thuiskomen. Een elke zondag horen honderden brave huisvaders en huismoeders dit verhaal aan, en er is er nooit eentje die zegt: “Lekker is dat…om je vrouw en kinderen zomaar aan hun lot over te laten.” Want ach, het zijn maar bijbelverhalen; ze liggen veilig opgesloten in de armen van de geschiedenis.
Hoe mevrouw Philippus en de dochters het gered hebben zonder kostwinner vermeldt de historie niet. Wel dat Philippus zelf de discipel werd voor wie Jezus een zwak had. Toen steeds meer Joden de zogenaamde verlosser wilden bezoeken, vlak voor het noodlottig einde, moesten ze meestal toestemming vragen aan Philippus. Als hij het goed vond had Jezus zelf ook meestal geen bezwaar.
Als de apostelen na de kruisdood van Jezus uiteenzwermen om het evangelie te gaan verkondigen, trekt Philippus naar Griekenland, waar hij nog vele jaren zijn werk zal kunnen doen. Tot hij, net als bijna alle apostelen, uiteindelijk wordt gearresteerd en een marteldood sterft, in zijn geval een kruisiging met het hoofd naar beneden.
