Laat ik nou toch altijd gedacht hebben dat Valentijnsdag een commerciele gril was van de laatste jaren, net als de Kerstman overgewaaid uit Amerika en sindsdien hartstochtelijk gepromoot door de PTT. Maar niets is minder waar. De Romeinen vierden al Valentijnsdag, al heette het bij hen Lupercaliadag. Het principe was verbluffend eenvoudig – niks geen anonieme liefdesbetuigingen. Aan het begin van een groot feest gooiden alle ongetrouwde meisjes hun naam in een grote kom, en de jongens brachten de komende feestdagen door met het meisje waarvan ze de naam uit de kom getrokken hadden. Er kon niet geruild worden.
In datzelfde Rome, enkele eeuwen later, kwam er een bisschop in opspraak die van zijn bisdom een soort vrijplaats voor geliefden had gemaakt. Waar andere bisschoppen en priesters vaak weigerden een paar te huwen als ze niet aan allerlei regels voldeden, daar had bisschop Valentinus van Terni maar een regel: houden jullie van elkaar. Soms hoefden ze die vraag niet eens te beantwoorden en riep hij verrukt uit: ik zie het aan jullie ogen. Dan kregen ze na de plechtigheid een boeket geluksbloemen mee, die hij kweekte in de kloostertuin. Hij zou zelfs de brutaliteit gehad hebben een paar te huwen waarvan de ene christen was en de andere niet, Serapia en Sabinus. Dit huwelijk was zo succesvol dat het bisschoppelijk paleis in Terni al gauw een toevluchtsoord werd voor honderden verliefde paartjes die ergens anders niet terecht konden en bij Valentinus in het geheim mochten trouwen. Zelfs soldaten konden bij hem terecht, en daarmee overtrad hij een keizerlijk decreet dat soldaten niet mogen trouwen, omdat ze dan minder goede soldaten zouden zijn. Deze ongehoorzaamheid werd Valentinus noodlottig. Op 14 februari 269 liet keizer Claudius de Tweede hem onthoofden.
In Engeland beginnen ze elkaar in de vijftiende eeuw Valentine te noemen in gegoede kringen, en sturen ze elkaar vanaf de 18e eeuw ansichtkaarten met achterop een zelfgemaakt gedicht. Als na de Tweede Wereldoorlog ook in Nederland het fenomeen Valentijnsdag haar intrede doet heeft dit niets te maken met broeder Valentinus of de liefde, maar alles met een stagnerende bloemenverkoop. Om die verkoop een nieuwe impuls te geven komt een bestuurslid van de Vereniging Nederlandse Bloemisterij, juist terug van een zakenreis naar Amerika, met het idee om reclame te gaan maken voor Valentijnsdag. Inmiddels doet meer dan de helft van verliefd Nederland eraan mee, en groeien de kloostertuinbloemen op het graf van Valentinus van Terni tot in de hemel…
