Die middag, nadat we door de stad gelopen hebben, valt zowel Joe als Mick in slaap. Joe aan de bar en Mick ergens in een hoek. Manager Bernie komt naar me toelopen. Kent iemand Radar nog uit Mash? Dat is Bernie, maar ná de hersenspoeling. Bernie heeft nooit een situatie in de hand. Hij loopt altijd achter de feiten aan en zegt dan dat hij dat zo heeft geregeld. Bernie is niet cool. Hij zegt: “Jij wilde een interview?” Ik leg hem uit dat hij zich daar geen zorgen over hoeft te maken. Straks lopen we terug naar het hotel en dan vinden we vast wel een plek waar we rustig kunnen praten. Terwijl zijn ogen afwachtend aan me blijven hangen is de rest van zijn gezicht erg opgewonden aan het raken. “Weet jij wel dat we hoog genoteerd staan in Amerika? Weet jij wel dat wij 30.000 mensen trekken als we in de Rainbow spelen? Weet jij wel dat we hit na hit gaan scoren? Wij hóeven helemaal niet met jongetjes als jij te praten. ’t Kan ons niets schelen wat het publiek in dit strontlandje van ons vindt. Dat maakt ons nog geen half plakje kaas uit op ‘n boterham.”
“Gefeliciteerd Bernie,” mompel ik.
(binnenkort in ‘Logeren Bij Lou’)
