Als je tegen een popster in Beverly Hills zegt dat platenproducer Phil Spector in de buitenwijk van Los Angeles woont die Alhambra heet dan moet hij een beetje lachen. Want Alhambra is een beetje een suffige wijk als je het vergelijkt met Hollywood of Bel Air. Maar als we de snelweg afbuigen zie ik even later bovenaan de heuvel een kasteel. Het is ooit gebouwd door meneer Durbuy een Franse industrieel die opgroeide in Zuid-Frankrijk en daar in zijn jeugd een bepaald kasteel altijd zo bewonderd had. Toen Durbuy het in Amerika gemaakt had liet hij even buiten Los Angeles dit kasteel bouwen, een exacte kopie van zijn jongensdroom. Phil Spector zal het verhaal vaak verteld hebben aan zijn bezoek. Ook dat het hier sinds monsieur Durbuy het leven liet altijd gespookt heeft. Misschien heeft hij het zelfs wel verteld aan die actrice, Lana Clarkson, die hier op 3 februari 2003 haar laatste uur doorbracht.
Een witte Rolls Royce Silver Cloud met chauffeur en het kenteken PHIL 500 heeft me bij mijn hotel opgehaald. Ik zie leer, walnotenhout en zwarte gordijntjes – deze auto kan verhalen vertellen – en als we door een smeed- ijzeren hek aan Grandview Drive zijn gereden, dat automatisch openschoof, rijden we de heuvel op, tot we bij een stenen trap zijn gekomen. “Meneer Spector wil graag dat de mensen het laatste stukje lopen,” zegt chauffeur Adriano de Souza. In de zitkamer staat een originele gitaar van John Lennon in een metalen houder. Voorzichtig probeer ik de snaren. Niet gestemd. Later zal detective Mark Lillienfeld noteren dat er op de glazen tafel een fles Jose Cuervo tequila stond, en een halfvol glas Canadian Dry softdrink.
eweldig, lekker ouderwets gezellig verhalen luisteren en veel te laat naar bed gaan. Lekker bakkie popcorn erbij en alle filmbeelde naan mij voorbij laten trekken zoals altijd gebeurt bij Peter van Bruggen. Dit is een fijn soort bioscoop en ik wil er nooit meer uit.