Welkom bij de Route du Soleil, vanuit eet- en drinkhuis Paradiso Perduto…het verloren paradijs. Dit is het echte Venetië. Niet het San Marcoplein met de kiekjes-schietende Japanners, maar deze wijk, met zijn wonderlijke namen. Het Huis van de Mooie Ideëen, het Bordeel van de Nobelen, de Brug van de Mooie Borsten en de Gang van de Gemene Gedachten. In Paradiso Perduto, waar menig Ventiaan alle hoop heeft laten varen in grote bekers wijn zijn wij aangeschoven aan een lange houten tafel, krijgen meteen allemaal een glas wijn, en om ons heen lopen zwartharige Italianen grote schalen met inktvis en kreeften naar tafels te brengen. Een orkestje speelt mysterieuze Oosterse muziek en een met goud behangen Egyptische buikdanseres danst over de tafels en laat mannen wijn drinken uit haar navel. “Pas op voor de rozenverkopers,” sist een oude man mij toe. Onder luid gejoel is onze chauffeur Jan de Boer nu uit de navel van de buikdanseres aan het drinken en roept:
Chauffeur de Boer: “Van Bruggen…nou ben jij aan de beurt!”
Ik zie hoe de rozenverkopers zich door de taverna verspreiden en onderling tekens en blikken van verstandhouding uitwisselen. Dan zie ik een hand naar de achterzak van Jan glijden, ik sta op, ren er op af, en voor ik het weet is de hele taverna één wirwar van schreeuwende mensen geworden.