Het moet een afgrijselijk moeilijk moment zijn geweest in het leven van bisschop Norbertus. Hij gaat voor in de eucharistie, en op het moment dat hij de kelk heft om er uit te drinken valt er een dodelijk giftige spin in de wijn. Wat doe je?
We hebben het niet over een beker cola bij McDonald’s. De wijn in de kelk is het bloed van Jezus. Je kunt die wijn dus niet achteloos door de wc spoelen, of besluiten dit sacrament maar even over te slaan. Wat doe je dus als je Norbertus heet? Je drinkt de kelk helemaal leeg, met de spin erbij. Na de viering begint de neus van Norbertus te kriebelen en hij niest de spin weer uit.
De orde die Norbertus sticht, de Norbertijnen, hebben in het dagelijks leven altijd meer met bier te maken gehad. Vooral in België sieren de kloosters van Floreffe, Tongerlo, Grimbergen vooral de etiketten van uitmuntende trappistenbieren. De monniken zijn te herkennen aan de smetteloos witte pijen, een kledingadvies dat Nobertus ooit in een visioen van Maria zou hebben gekregen.
Norbert komt van oorsprong uit Gennep. Hij kiest voor het priesterschap uit pure berekening – het is gewoon een baan met de gunstige vooruitzichten op carrière. Norbert komt tot inzicht als hij tijdens een rit op het paard uit het zadel wordt geworpen door een blikseminslag; vreemd genoeg heeft hij geen schrammetje. Vanaf dat moment zien de mensen een andere Norbert: hij preekt of zijn leven ervan af hangt. Half Europa trekt hij door, op blote voeten, overal prekend, overal toehoorders treffen met zijn onstuimige woordenvloed. In 1120 sticht hij in de wildernis van het Franse Premontré een klooster en een nieuwe orde. Er zullen er vele volgen: Antwerpen, Grimbergen, Leuven, Middelburg. Tongerloo, Berne, Postel, Dokkum, Deventer, Serooskerke, Delft, Breda… Norbertus kan echter niet stilzitten en gaat weer op pad. In Vlaanderen spreekt hij een zekere Tanchelm toe, die ketterse ideëen verkondigt. Zijn volgelingen, in aantal groeiend, zeggen namelijk dat sommige priesters niet vroom genoeg zijn om de sacramenten toe te mogen dienen. Norbertus verklaart op hoge toon dat de kracht van het sacrament in het sacrament zelf schuilt, niet in de priester die het toedient. Ja…tegenwoordig zouden we zeggen: als je snel praat hoor je het verschil niet eens, maar in de Twaalfde Eeuw waren hele volksstammen bereid elkaar vanwege de kleine lettertjes in hun geloof de hersens in te slaan. Uiteindelijk wordt Norbertus Aartsbisschop van Maagdenburg, de Duitse stad waar hij in 1134 overlijdt, op 6 juni, de datum van vandaag.
Het zal 450 jaar duren voordat Norbertus heilig wordt verklaard. Het is een nogal politieke heiligverklaring, want pas tijdens de Contra-Reformatie, als de katholieke kerk de zuiverheid terugzoekt in de leer, herinnert men zich ineens weer de kleine lettertjes van Norbertus…
