Het is een uitgesproken mooie Italiaanse vrouw, die in de lens van de fotograaf kijkt. Hoewel…eigenlijk kijkt ze niet ìn de lens, maar er dwars doorheen, naar iemand die achter de fotograaf moet hebben gestaan en die verder niemand kan zien.
Gemma heet ze…Gemma Galgani, en in haar ogen woont een diep verdriet. Het in 1878 geboren meisje heeft een slechte gezondheid…ze moet van de middelbare school af omdat er geen geld voor is en tot overmaat van ramp verliest ze op jonge leeftijd ook nog eens beide ouders. Als ze op de poort van het Visitandinnenklooster klopt is dat vooral omdat ze geen huis meer heeft. Niet dat ze niet gelovig is; als tiener al heeft ze, koortsig in bed liggend, visioenen gehad van Jezus die haar kwam genezen. Ze mag het klooster niet in. Ze heeft namelijk geen bruidsschat, ze is te ziekelijk om zich nuttig te kunnen maken en die visioenen, daar zitten ze in een klooster al helemaal niet op te wachten. Tenslotte ontfermd een familielid zich over Gemma, die inmiddels tbc heeft en steeds vaker in bed te vinden is. Ze is niet lastig, ze klaagt nooit, alleen die visioenen, die lange perioden van extase! Hoewel ze alleen op een kamertje ligt hoort de familie haar regelmatig praten. Dan maken ze daar grapjes over tegen elkaar. Wie zou ze nu weer op bezoek hebben? Op het laatst kunnen ze het aan haar stem horen, de eerbiedige toon tegen Jezus, het vertrouwelijke als Maria aan haar bed staat…het vriendelijke gekwebbel met de engel Gabriël, of soms…het geschreeuw en gekrijs dat door merg en been gaat als de duivel haar weer eens komt sarren! Wat moeten ze met die onzin aan, deze nuchtere Toscaanse boerenfamilie?
En het wordt nog erger als de ogen van Gemma, de ogen die verder kijken dan het zichtbare, de passie van Jezus zien, en de pijn voelen, de pijn zo intens voelen dat de wondtekens in haar handen en voeten staan. Het begint terug te keren, elke donderdagavond, en de stigmata worden steeds heviger, steeds bloederiger. In het dorp wordt er spottend over gepraat, de familie wordt te schande gezet. Tot het enkele paters ter ore komt, wat zich daar elke donderdagavond afspeelt. Ze gaan bij het bed van Gemma zitten en noteren alles wat ze haar horen zeggen.
Voor het zover is dat de pers en de pelgrims zich op het meisje kunnen storten overlijdt Gemma Galgani, 24 jaar jong, op 12 april 1903.
In het dorp steekt nu een wervelwind van wonderlijke verhalen op. In de kerk wordt een beeld van Gemma neergezet en al in 1940 wordt ze heilig verklaard, tot grote en vrome vreugde van al die dorpelingen die haar eerst hebben bespot en nu verguld zijn met dit…doekje voor het bloeden.
