“Ik herinner me nog een dag dat we zo’n honger hadden dat ik bijna geen adem meer had. Ik liep in paniek naar buiten, maar buiten was het heel erg koud, ijzige vrieskou was het, maar ik begon te lopen, te lopen van de 145e straat naar de 133e. En onderweg liep ik in elke tent naar binnen om te vragen of ze werk voor me hadden. Ook in de Log Cabin Club van Jerry Preston. Ik zei dat ik danseres was. Dans maar ’s wat dan, zei hij. Ik probeerde het, stuikelend. Hij zei dat ik alles was misschien, maar geen danseres. Zing maar eens wat, stelde hij voor. In de hoek zat een ouwe kerel piano te spelen. Hij begon Trav’lin te spelen en ik zong. De klanten stopten met drinken toen ze me hoorden zingen. Ze draaiden zich om, keken. De pianist zette Body And Soul in. Jezus, je had die mensen moeten zien. Ze hadden tranen in hun ogen. Preston kwam naar me toelopen en zei: “Dat ben je dus wel, een zangeres!”
Billie Holiday was toen amper 17. Het was 1932. Als ze in 1959 definitief zou stoppen met zingen zouden heel, heel veel mensen tranen in hun ogen gehad hebben, als ze Trav’lin All Alone zong, of Body And Soul. Er waren meer zangers en zangeressen die die liedjes zongen. Maar Billie was een jazz-zangeres. Ze deed blues in die liedjes, háár blues. Daarmee maakte ze zich zo’n liedje eigen, het werd háár verhaal.
De verhalen van fatale vrouwen. En dan bedoel ik niet: vrouwen die fataal bleken in het leven van mannen, maar vrouwen met wie het na een dramatisch leven slecht afliep. De blues wordt vanavond gezongen door Amalia Rodrigues, Dory Previn, Selena, Josephine Baker, Amy Winehouse en…Billie Holiday. Lady Sings The Blues!
