Garabandal is een opvallend rustig dorpje. Om er te komen moet men bij Cosio de hoofdweg af, steil naar boven, langs 194 bochten. Er wonen nog geen 300 mensen. Een arts is er niet in Garabandal en ‘s zondags komt de pastoor van Cosio er de Mis doen. Trouwens, iedere dag begint met een mis, en tegen de avond loopt een vrouw met een bel door het dorp om iedereen te waarschuwen dat het tijd is om met werken te stoppen en naar het kerkje te komen. Dat gaat al zo sinds de Middeleeuwen in Garabandal.
Tot die avond in 1961…die avond van de 18e juni 1961. Vier kinderen waren het, wonderlijk genoeg vier meisjes net als in Lourdes, die aan de rand van het dorp speelden: Conchita Gonzalez, Maria Dolores Mazon, Jacinta Gonzalez en Maria-Cruz Gonzalez. Vier meisjes van 12, die plotseling een hard geluid hoorden, als van de donder. Hun beschrijving: “Zij draagt een wit kleed met een blauwe mantel en een kroon van gouden sterren. Haar handen zijn slank. Haar haar, diep bruin, heeft de scheiding in het midden. Haar gezicht is enigszins langwerpig met een fijne neus. Zij heeft een lieftallige mond met enigszins dunne lippen. Zij lijkt een jonge vrouw van ongeveer 18 jaar. Er bestaat geen stem die klinkt als de hare. Geen vrouw is Haar gelijke, in geen enkel opzicht.”
Op 2 mei 1962 vertelt een engel aan Conchita dat God een wonder wil verrichten om hen terug te brengen tot het geloof. En twee maanden later zien haar dorpsgenoten hoe ze in extase op straat op haar knieën valt, haar mond opent, haar tong uitsteekt…en even later verschijnt er op de tong een witte hostie. Een zakenman uit Barcelona filmt het tafereel en stuurt de film naar de bisschop van Santander.
