Mijn naam is Don Quichote. In mijn kasteel, dat te herkennen is aan achterstallig onderhoud van eeuwen en trotse kantelen, zat ik mij vaak avondenlang te vervelen, tot ik me ging wijden aan het lezen van ridderromans.
Hij verzwolg ze en zij verzwolgen hem, tot deze bejaarde en ietwat aftanse edelman op de vreemdste gedachte kwam die enig gek ter wereld ooit heeft gehad, namelijk om een dolend ridder te worden die met zijn paard en schildknaap over de wereld zou trekken om onrecht te bestrijden. Hij had juist zijn 500ste ridderroman gelezen toen hij bij zichzelf dacht:
Nu alleen nog een dame opzoeken om verliefd op te worden. En het mooiste zou zijn als ik als dolend ridder dan de een of andere reus tegenkwam, die ik met één slag velde, hem doormidden kliefde…Zou het dan niet mooi zijn om iemand te hebben naar wie ik hem als geschenk kon toesturen. Hij zou neerknielen voor mijn zoete meesteres en onderdanig stamelen: “Ik mevrouw, ben de reus Bredewang, in een tweegevecht verslagen door de onvolprezen ridder Don Quichot van La Mancha.” Ja, zo zal het gaan. Ik zal haar Dulcinea van El Toboso noemen, da’s een mooie naam. En een schildknaap heb ik al: Pancho de Boer!
Ik zat net te denken: als die ouwe gek mij er maar buiten laat, maar nee hoor…te laat!
Pancho, zadel mijn ros. We trekken ten strijde!
